،

دردهای من جامه نیستندتا ز تن در اورم تاز تن در اورم
شانه و چکامه نیستند تا به رشته سخن  براورم

نعره نیستند ،نعره نیستند تا ز نای جان براورم
دردهای من نگفتنی ست؛
دردهای من نگفتنی ست؛
دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست، دردهای مردم زمانه هستْ
مردمی که چین پوستینشان، مردمی که رنگ روی استینشان ،مردمی که نام هایشان ،جلد کهنه شناسنامه هایشان درد می کند ؛

من ولی تمام استخوانهای بودنم ،لحظه های ساده بودنم درد می کند

انحنای روح من ، شانه های خسته غرور من،  تکیه های بی پناه دلم  شکسته  هست

کتف گریه های بی ترانه ام ، شانه های زخمه خورده ام درد می کند ...........................

مرد ماهی گیر طعمه هایش را به دریا ریخت .شادمان برگشت در میان تارهای

خالی تنها با مرگ دست و پا میزد .                                                               دریا ی بزرگ نور یا گودال کوچک اب فرقی نمی کند زلال که باشی اسمان مال توست  .
رنگین کمان هدیه کسانی ست که تا اخر زیر باران می مانند.

این دسته گل با تمام وجود تقدیم به تو* ای که تمام  وجود من از تو به هستی امده . جهان در دستان من است وقتی تو بخواهی*من اینجا تنها سرود تنهایی را می خوانم تا شاید از این فریاد رهایی یابم من پر از فریادم معبود بی انتهایی من* 

من روز را دوست  دارم ولی از روزگار می ترسم...

زندگی کردن را دوست دارم ولی از دوباره زندگی کردن میترسم ...

شب در چشمان من است به سیاهی چشمانم نگاه کن...

روز در چمشمان من است به سفیدی چشمانم نگاه کن  ..................

شب و روز در چشمان من است اگر پلکی فر وببندم دنیا تیره می شود ولی تو هنوز هستی و در تاریکی هم وجود خود را فریاد می زنی .........زیبای من* پروردگار بی همتای من*

«من از چشمان شبنم زده مهتاب امده ام،از کنار جوانه های عشق و طنین قلب شکسته ام و چشمان باران خورده ام .
امده ام تا دوباره در اغوشت بگیرم و برایت از تنهایی غربت بگویم ،از احساس باران هنگام لمس زمین
باران می بارد ولی خیلی وقت است که نباریده
اری باران نمی اید،ولی من که نمی دانم که چرا نمی اید  من مانده ام و سالها عطش تشنگی باران..... بر من مانده است ........باران وقتی صدای خودش را بر سکوت رعب انگیز کو چه تحمیل می کند من نیز می بارم  ولی صدای غم من می خواهدخوش صدایی باران را تحمیل کند.نقطه پایان ولی شما همیشه در اغاز باشید.